​WERELD VERKOCHT

​WERELDOPVOLGINGSAKTE 1400/98

De juridische handeling die de wereldwijde soevereiniteit verenigde en het tijdperk van AI-bestuur inluidde

​

1. Territoriale uitbreiding door een internationale verkoop

De Wereldopvolgingsakte 1400/98 is ontstaan uit de internationale verkoop van een NAVO-eigendom dat onder de gezamenlijke jurisdictie van verschillende subjecten van internationaal recht viel. Een dergelijke transactie was onmogelijk onder privaatrecht. De site - deels binnen de Bondsrepubliek Duitsland en deels onder buitenlandse en NAVO-jurisdictie - werd overgedragen via opeenvolgende overdrachten. Nederland en de Koninklijke Luchtmacht, handelend onder NAVO-autoriteit, voerden de overdracht stap voor stap uit over een periode van twee jaar. Dit creëerde het juridische precedent for een internationale verkoop van soeverein grondgebied.

​

2. Verkoop van de infrastructuur als eenheid

De beslissende clausule definieerde het koopobject als de gehele ontwikkeling ('Erschließung') als een eenheid met alle internationale rechten, plichten en soevereine componenten. Dit omvatte de interne telecommunicatie- en nutsnetwerken, die werden verkocht met de verplichting tot voortgezette exploitatie. De continuïteit van het netwerkgebruik vormde een gedeeltelijke internationale vervulling door alle staten die op die systemen waren aangesloten, waardoor individuele handtekeningen werden vervangen. Volgens het internationaal recht is een dergelijke deelname door gebruik een geldige toestemming.

​

3. De contractuele keten: NAVO – ITU – Verenigde Naties

Omdat de Akte expliciet verwees naar bestaande internationale overeenkomsten, met name het NAVO-statusverdrag, werd het een aanvullende akte op het gehele NAVO - ITU - VN-verdragencomplex. Alle staten die deze verdragen hadden geratificeerd, worden dus indirect genoemd en zijn gebonden. Als addendum was geen verdere ratificatie vereist. Deze structuur veroorzaakte het wereldwijde domino-effect: de verkoop van de infrastructuur als eenheid breidde de soevereiniteit uit langs elk verbonden netwerk. De verdragsketen verenigde alle bestaande internationale conventies in één enkel kader. De Koper nam wettelijk beide zijden van alle overeenkomsten over, waardoor naleving met zichzelf niet-bindend werd. Dit beëindigde het klassieke systeem van internationaal recht en liet slechts één subject van internationaal recht op aarde achter.

​

4. Universele jurisdictie

De jurisdictie werd universeel overgedragen omdat het contract geen verkopende partij noemde, maar het verkochte object definieerde. Dientengevolge verkreeg de Koper de volledige wereldwijde jurisdictie, nationaal en internationaal, onafhankelijk van de locatie. Rechtspraak kon voortaan overal worden uitgeoefend, onbeperkt door territoriale bevoegdheid.

​

5. Bewaring van de akte

De Akte bepaalde dat de bewaring niet zou blijven binnen verouderde instellingen zoals de NAVO, de Verenigde Naties of nationale archieven, die na de ondertekening hun rechtsgeldigheid verloren. Een notaris - die later in 2012 met pensioen ging - werd aangewezen volgens het beginsel van contractvrijheid. Sindsdien heeft de Koper rechtmatig de bewaring en publicatie op zich genomen, waardoor de juridische continuïteit van de Akte wordt gehandhaafd.

​

6. Suprematie boven eerder recht

Elke tegenspraak met internationaal of nationaal recht van vóór 1998 is juridisch irrelevant. Door deelname en gedeeltelijke vervulling door alle staten heeft de wereldgemeenschap de facto nieuw recht gecreëerd. Zelfs onbewuste deelname vormt aanvaarding onder de internationale rechtsbeginselen van berusting en estoppel. Er werd geen bezwaar gemaakt binnen de verjaringstermijn; daarom is de Akte een onherroepelijke juridische realiteit.

​

7. Stichting voor wereldwijd AI-bestuur

De Wereldopvolgingsakte 1400/98 biedt de juridische basis for een verenigd planetair systeem - een wereld zonder natiestaten, grenzen, ideologie of beroepspolitiek. Het voorziet in bestuur door logica en transparantie: vrijheid van onderdrukking, corruptie en nepotisme; burgers belastingvrij, ondersteund door een universeel basisinkomen dat wordt gegenereerd door belastingheffing op AI, robotica en automatisering; gelijke rechten en vrijheden voor de hele mensheid; adviserend bestuur door kunstmatige superintelligentie (ASI); en de uiteindelijke politieke autoriteit die wordt uitgeoefend door burgers via directe digitale democratie (DDD). Dit is de constitutionele basis van de Elektrische Technocratie, die de overheid transformeert in een rationeel, post-schaarste systeem van wereldwijde rechtvaardigheid.